Gijs Interview Gooi & Eemlander

Baarn met een bakje yoghurt in de hand openen Gijs Boeijen (39) en zijn vrouw Elke Boeijen-Janssen de voordeur van hun huis aan de Baarnse Willem Pijperlaan. Het is rond acht uur ’s avonds. ,,Onze zoons Teun en Joep liggen net op bed en dan is een toetje eten meer ontspannen”, zegt Gijs terwijl hij naar de tuin wijst. ,,Buiten zitten? Vind het nu een lekkere temperatuur.” Hij zet water op voor thee. ,,Natuurlijk mag je erbij zitten”, zegt hij tegen Elke. ,,Overal waar jij komt, vertel je alleen maar wat je gepresteerd hebt, haha”, reageert zijn vrouw gekscherend. 

Het leven van Boeijen begon in een ziekenhuis in Nijmegen. Zijn ouders woonden op dat moment in Wijchen. Kleine Gijs werd twee weken te laat geboren. ,,Het was geen extreem moeilijke bevalling. Ik ben maximaal blijven zitten. Ze moesten de weeën opwekken. Ik was niet heel zwaar: 3250 gram.” Elke lacht. ,,Eigenlijk een kleine baby als je kijkt wat er van je geworden is.” ,,Nou, voor krachtsport weeg ik weinig”, zegt Gijs. Ondanks zijn lange verblijf in de baarmoeder werd het geen moederskindje. ,,Eerder een vaderskindje.” Op zijn derde verhuisde het gezin naar Renkum, een dorp tussen Wageningen en Arnhem. Je vader sportte ook, toch? ,,Hahaha, nou, mijn vader is héél smal. Het zit meer in mijn moeders genen. Zij is klein en breed.” Elke grijpt in. ,,Néé, dat moet je zo niet zeggen. Je hebt een standaard moeder.” Gijs: ,,Haha, ja, ik heb een lieve moeder, maar ze is heel sterk. Ze werkte als leerkracht op een basisschool, ik zat daar ook op. Veel kinderen zeiden: ’Die juf is écht sterk. Ze kan alle kinderen zo de klas uitdragen.’” Toch dacht Gijs als kind dat zijn vader sterk was. ,,Dat denken alle kinderen. Maar mijn vader is 1,74 meter lang en woog 65 kilo.” Maar je trainde wel met hem? ,,Mijn vader fitnesste. Ik zat op judo en ik had een bruine band. Andere kinderen smeten me alle kanten op, omdat ik zo licht was.” Vanaf zijn veertiende mocht hij één keer per week met zijn vader meetrainen. ,,Ik vond dat geweldig. Al gauw kon ik meer dan mijn pa.” Zijn ouders hebben niets met afgetrainde lichamen. ,,Mijn ouders waren hippies en mama viel niet op spieren, dus zij vond het eerst verschrikkelijk dat ik me zo fanatiek bezighield met krachtsport.”

Zijn moeder was naar zijn zeggen bang dat vrouwen het niet mooi zouden vinden en ik alleen de verkeerde type vrouwen zou aantrekken. ,,Er zijn veel vooroordelen. Ik gebruik geen anabolen, ik heb geen tatoeages en ik ben niet agressief en dom.” Elke lacht. ,,Ik had eerst ook mijn oordeel klaar. En mijn vriendinnen vroegen direct naar zijn opleidingsniveau. Maar Gijs bleek anders dan ik dacht.” Staat hij langer voor de spiegel dan jij? ,,Néé, hij heeft een hekel aan kleding kopen. Dat doe ik. En naar de kapper gaat hij ook niet vaak. Laatst noemden zijn vrienden hem een zwerver, haha.” Gijs ging op zijn negentiende naar de Amsterdamse Sportacademie. Hij werkte destijds ook in een sportschool. Later werd hij gymleraar op een middelbare school in Amsterdam en daar werkt hij nog steeds. 

Superhelden

De voorbije tien jaar was hij daar decaan. De laatste drie jaar werkte hij ook als teamleider. Na deze zomervakantie gaat hij weer aan de slag als sportdocent. ,,Dat geeft me minder stress. Laatste weken van het schooljaar was ik niet vrolijk. Niet goed voor mijn gezin.” Zijn werk vond hij altijd leuk. ,,Maar ik leefde voor de krachtsport. Daar ging ik mee naar bed en daar stond ik mee op.” In 2017 werd de Baarnaar voor de vijfde keer ’Sterkste man van Nederland’ in de klasse tot 105 kilo. ,,Ik vind het te gek. Wat je ervoor doet, krijg je ook terug. Het ligt puur aan jezelf, gaat ook over zelfcontrole.” Zijn fascinatie voor afgetrainde lichamen gaat al ver terug. Op jonge leeftijd keek Gijs graag naar actiefilms. ,,Ik keek naar Arnold Schwarzenegger op de Duitse zender, in zwart-wit.” Ook was hij fan van alle superhelden, zoals Superman en He-man. ,,Die spieren, fantastisch.” Hij moest wel stiekem naar de spierbundels kijken. ,,Ben de oudste thuis, dus dan krijg je de strengste opvoedregels. Mijn ouders vonden het te gewelddadig.” Je was de oudste broer. Wat was je rol in het gezin? ,,Pff, goeie. Jaap, de middelste, was lichamelijk zorgelijk. Hij moest ziekenhuis in, ziekenhuis uit, want hij werd zonder schildklier geboren. Als kind snapte ik nooit waar Jaap was. Hij was motorisch minder goed.” Gijs was naar zijn zeggen motorisch juist héél goed. ,,Daarom wilde mijn moeder dat ik hem hielp. Badmintonnen, balletje trappen. Dat vond ik lastig. Daarom sportte ik liever met mijn jongste broertje Bart, die wél goed was.” Wat vond je er lastig aan? ,,Ik ben niet heel rustig, meer ADHD zeg maar, haha, dus ik had er vaak de balen van dat Jaap het niet zo goed kon. Misschien ben ik gewoon lastig. Voelde me verantwoordelijk voor hem.” Met zijn broertje kwam het uiteindelijk goed. ,,Hij kreeg het medicijn thyrax. Hij is nu zelfs één centimeter groter dan Bart en ik.” 

Broers Gijs en Bart trainen nog altijd samen. Elke: ,,Ze lijken in alles op elkaar: druk, fanatiek, sportief, een baard en ze houden van dezelfde type auto’s.” De garage van Elke en Gijs is omgebouwd tot sportschool. Maar inmiddels heeft de 39-jarige ook een leegstaande boerderij tot zijn beschikking. Raw Power Baarn noemt hij zijn sportruimte. ,,Een boerderij is bijna te klein. We tillen grote dingen, zoals tractorbanden.” In het begin, zo’n vijftien jaar terug, had Gijs de luxe van een ruimte nog niet. ,,Er waren trainingsscholen voor sterkste man, maar niet in Midden-Nederland.” Gijs woonde destijds in de Baarnse Hyacinthstraat en bedacht een oplossing. ,,Ik kocht een lasapparaat en maakte zelf onderdelen, trainde in mijn schuur. Deelde mijn plek via internet.” 

Kabaal

Op een gegeven moment waren er twintig belangstellende sporters. ,,De schuur was een beetje klein, dus trainden we gewoon op straat.” Ze zetten de Hyacinthstraat af en kwamen met tractorbanden van 350 kilo aanzetten. ,,De meeste buren vonden het te gek, lekker koffie drinken op straat, praatje, hele bezienswaardigheid. Maar voor sommige Baarnaars was het minder, al dat kabaal. Bij enkele buren vlogen de kopjes uit de kast, haha. Daarom zocht ik een locatie en die heb ik nu.” De 39-jarige Baarnaar begon in 2007 met wedstrijden. ,,Ik deed er twee. Voor ’Sterkste man van Amsterdam’ en vlak daarna deed ik mee met het ’NK naturel bodybuilding’.” Hij won beide wedstrijden. ,,Het zijn twee totaal verschillende wedstrijden. Bodybuilding gaat over doorzettingsvermogen en hoe je eruitziet, strongman gaat over wat je lichaam allemaal kan.” De reden dat hij aan bodybuilding deed, was om te kijken of hij in de buurt kon komen van het uiterlijk van de superhelden naar wie hij vroeger al opkeek. ,,Het is bizar. Zat op een gegeven moment onder drie procent lichaamsvet. Mijn lichaam wilde niets meer. Dan ben je geen leuk persoon meer. Vond het een uitdaging te bewijzen hoe extreem ver ik kon gaan.” Naar zijn zeggen is dat gelukt. ,,Het was bevredigend, ook al voelde ik me verder beroerd door de extreme levensstijl.” Vind je dat je toen mooier was dan nu? ,,Eigenlijk wel. Mijn vrouw niet. Geeft een bepaalde kick. Mensen staren je aan en dat is gaaf.” Mentaal bracht het hem ook iets. ,,Ik ben extreem overtuigd van mezelf. Dat vinden mensen irritant aan mij. Door die ervaring weet ik dat ik alles kan.” Ging je weleens out? ,,Ja, op het toilet. Had een hartslag van 32. Ging heel diep.” Dat zou hij nu nooit meer doen. ,,Heb het drie keer gedaan. Maar ik heb nu een gezin. Dat kan ik ze niet aandoen.”

Vorig jaar kreeg Gijs twee hernia’s. Ondanks dat werd hij nog ’Sterkste man van 2017’, maar hij deed niet meer mee met de kwalificatierondes voor dit jaar. ,,Kon dat eerst moeilijk accepteren. Nu wel.” Elke: ,,Gijs is meer dan een sterke man. Hij is heel zorgzaam.” Het meest dankbaar is Gijs voor zijn kinderen. ,,En mijn relatie en familie. Toen ik vrijgezel was telde alleen de sport. Het is nog steeds belangrijk. Als er iets met me gebeurt, sport ik in een rolstoel verder. Maar mijn kinderen zijn belangrijker.” De Baarnaar vindt ook dat hij geluk heeft. ,,Echt superveel, bizar veel. Heb mijn beide ouders nog en Elke ook. Vrienden om ons heen verliezen weleens iemand.” Naar eigen zeggen is hij rationeel over zijn emoties. ,,Kom uit een emotioneel stabiel gezin. Mijn vader was psycholoog. Kreeg een goede opvoeding. Doe alles hetzelfde bij mijn zoons. Mijn ouders leerden me dat je je niet moet schamen voor jezelf, dat je geen gat in je hand moet hebben en daar ben ik dankbaar voor. Ben van nature een optimist. En klinkt stom, maar ik kijk uit voor emotioneel instabiele mensen, ik houd niet van heel zieke mensen. Ik wil een positieve omgeving, dat is uit zelfbescherming.”