De pijn van strongman

Door Gijs Boeijen (2012)

Pijn is fijn! Of toch niet? Er zijn talloze clichés over het onderwerp pijn in relatie tot training met misschien wel als bekendste: No pain no gain. Wat kun je nog toevoegen aan zo’n onderwerp? Het antwoord is misschien wel niets, echter het is wel een onderwerp waar ik vaak over nadenk en gezien de populariteit van dit soort spreuken ben ik blijkbaar niet de enige.

Pijn is voor het lichaam biologisch gezien helemaal niet zo fijn. Pijn is een signaal dat er iets mis is. Het lichaam geeft dit signaal als het stress ervaart. Ik ken niemand die tegen mij zegt dat het zo prettig is dat hij of zij zoveel stress ervaart. Stress is een resultaat als je over je grenzen heen gaat. Over grenzen heen gaan is het fundament van vooruitgang. Wil je vooruitgaan dan zul je het lichaam moeten dwingen om over zijn eigen grens te gaan en daarmee ervaart het lichaam stress. Dit basisprincipe van vooruitgang is hetgeen dat waarschijnlijk aan de basis staat van het gezegde no pain no gain.

Iedereen die zegt dat vooruitgang kan zonder enige mate van ongemak kletst uit zijn nek en kan beter een baan zoeken bij Tellsell voor het verkopen van abtronics. Zou het zo zijn dat zo’n apparaat ook maar in de buurt zou komen van enig merkbaar kcal verbruik, dan zouden de buikspieren van de gebruiker op de bank zo hard aanspannen dat hij in ieder geval niet meer languit tevreden glimlachend op de bank zijn favo soap zit te volgen. De mate van intensiteit nodig voor een dergelijk kcal verbruik zou leiden tot een staat waarin het ongemak duidelijk voelbaar zou zijn. Aangezien niemand zit te wachten op een soort van vrijwillige elektrocutie kunnen we dit soort troep beter vergeten.

We kunnen ons wel afvragen in welke mate we ongemak moeten ervaren om vooruit te gaan. Persoonlijk denk ik dat er een grens is die voor iedereen anders ligt. Ga je daar overheen dan wordt het contraproductief. Die grens zal ook verschuiven door verschillende factoren. Vermoeidheid, getraindheid, leeftijd, voeding zijn enkelen die in me opkomen en relevant zijn in dit opzicht en allemaal hun weerslag hebben op het herstel. De optimale situatie is als men tegen de grens aan traint waarvan men nog kan herstellen.

De mate waarin je ongemak kunt hebben is te trainen. Heel simpel gezegt, het lichaam went aan pijn. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk is dit het geval. Als de sportmasseur vraagt of het nog gaat antwoord ik steevast: “Beter dan een 400kg yoke lopen”. Ik vergelijk de mate van ongemak met andere situaties en besluit dan voor mezelf dat ik wel vaker veel erger heb doorgemaakt. De lichamelijke component vind ik zelf wat minder interessant dan de mentale. Ik geloof ook dat er veel teveel focus op ligt. Ellenlange discussies of men nu 2x per week een spier moet aanpakken of 3x en of er nog wel herstel kan plaatsvinden doe ik tegenwoordig af met het volgende: “Het lichaam kan meer hebben dan je denkt, en probeer het eens en kijk hoe je lichaam reageert.” Daarbij denk ik dat voor het overgrote deel het niet de cruciale factor is voor de vooruitgang. Of ze nu een full body schema 3x in de week nemen of een 4x UB/LB split. Als men hard traint zullen ze vooruit gaan.

Het mentale aspect boeit mij meer. Als er echt een grote mate van ongemak wordt ervaren haken de meesten af. Dit is logisch echter sommigen lijken juist dan pas de voldoening uit hun training te halen. Wat drijft deze mensen om deze pijn steeds op te zoeken? Persoonlijk denk ik dat zij pijn mentaal anders gaan ervaren. Niet alleen gewenning, het gaat verder dan dat. Ze zoeken het op, altijd omdat pas dan er mentale bevrediging kan plaatsvinden. Pijn wordt een vriend. Ik zie het bij RawPowerBaarn regelmatig gebeuren. Ik herinner mij Vlad met 30 reps stones tillen, kotsen na 20 reps en doorgaan. Niet omdat de rest niet al onder de indruk was, dat was al ergens rond de tien. Ook niet omdat de beweging op zich nu echt favoriet is. Het bloed liep uit de schaafwonden op de onderarmen. Als je in zijn ogen keek zag je een andere wereld. Er was een twinkeling in zijn ogen, een priester zou het bezeten noemen. Mohammed Zoundri die na een meet van 6 uur trainen en de nodige alcohol opstond en vond dat hij een straftraining verdiende. Weer bij RawPowerBaarn naar binnen stapte en samen squatte we weer een set of 10 tot ik besloot dat we moesten afronden met een 20 repper. Deze heeft hij in drieen afgerond terwijl hij tussendoor naar buiten rende om te kotsen. We waren met zijn tweeen. De dag ervoor hadden 50 man ons tot het gaatje zien gaan en onze knieen en rug voelden aan als gebroken. Toch stonden we daar met zijn tweeen als dwazen te squatten en lachten we naar elkaar aan het einde.

Ik zeg niet dat je ook zulke dwaze dingen moet doen. Begrijp me goed, maar wellicht heb je nu meer inzicht gekregen in wat mensen drijft om dit te doen. Regelmatig krijg ik de vraag waarom ik iets doe. Waarom deed je 40x120 squat? Omdat ik het kan, en ik hier blijkbaar mentale voldoening uithaal. Herstel je hier nu nog wel van? Past het wel in je schema? Had je niet beter 3x10x150 kunnen doen? Allemaal onnozele vragen! Waarom liepen jij en Frank een halve kilometer met een beladen prowler tot de chocomel eruit kwam? Zelfde antwoord.

Strongman doet pijn, ben jij een van diegenen die ook pas voldoening heeft als de wereld langzamer lijkt te gaan of het kloppen in je schedel helder denken onmogelijk maakt? Dan is dit wellicht de sport voor jou.

That which does not kill us makes us stronger. (Friedrich Nietzsche)